Jerife de La Meca

Jerife de La Meca (n'árabe, شریف مکة, šarīf makka) o Jerife de Hiyaz (شريف الحجاز, šarīf Hejaz) ye'l títulu que, dende l'Alta Edá Media y hasta 1924, llevaron los rexentes de les ciudaes de La Meca y Medina (Arabia). La función del jerife yera, en principiu, la proteición de los dos santos llugares del Islam y de los pelegrinos qu'alleguen a ellos.

La pallabra jerife (sharif, n'árabe) significa «noble» y refierse a persones que son descendientes de Mahoma per mediu de la so fía Fátima y el so primu (y xenru) Ali. Nun sentíu tribal tamién puede aplicase a quien ye proteutor de los miembros de la tribu o d'un territoriu. Nel casu de los jerifes de La Meca dábense dambes carauterístiques.

El títulu recayó dende 1201 en miembros de la familia de los hashimíes o hachemíes, quien exerceríen el cargu hasta la desapaición del mesmu. En 1517 el jerife de La Meca reconoció l'autoridá del califa otomanu, a pesar de lo cual los jerifes caltuvieron una amplia autonomía.

En 1916 el postreru jerife, Husayn ibn Ali, y los sos fíos encabezaron un llevantamientu contra'l poder otomano al que se daría'l nome de Rebelión Árabe y a resultes del cual la rexón del Hiyaz convertir nun Estáu independiente. El jerife Husayn proclamóse entós califa. Sicasí, en 1924 el Hiyaz foi ocupáu pola cla de los Banu Saud, rexentes del vecín territoriu de Nechd, en Arabia central. Los hachemíes fueron desallugaos del poder y el Hiyaz anexonáu al Nechd pa formar el nuevu Estáu d'Arabia Saudina en 1932. La dinastía de los saudín nun ye jerife, esto ye, nun baxa de Mahoma, polo cual el monarca del nuevu Estáu nun podía reclamar pa sí'l títulu de jerife de La Meca. D'esta miente sumió'l títulu, qu'esistiera ininterrumpidamente dende los primeros tiempos del Islam. Nun intentu de remedialo, crear de nuevu cuñu la dignidá de guardián de los Santos Llugares, que va acomuñada a la figura del rei d'Arabia Saudina.